Analyse | De wanhoopspoging van Sergio Perez verklaard

Er leek teleurstelling en berusting tegelijkertijd. Na zijn wanhoopspoging om Charles Leclerc in de eerste ronde van de Mexicaanse Grand Prix te passeren - wat hij met een uitvalbeurt moest bekopen - leek Sergio Perez te beseffen dat het er nooit van gaat komen: in zijn thuisrace als glorieus winnaar over de finish komen, miljoenen Mexicanen in absolute extase brengend.

Stel je eens voor om Sergio Perez te zijn: Formule 1-coureur, rijdend voor het beste team op de grid. Aanbeden door miljoenen Mexicaanse fans, die allemaal iets van je willen, je overal volgen. Met je op de foto willen. Een handtekening wensen. Nee, eisen. Mensen die er ook naar smachten dat je de wereldtitel pakt. Maar je hebt een teamgenoot, de beste coureur ter wereld, die iedereen aan gort rijdt. Ook jou.

Natuurlijk, je krijgt goed betaald om te presteren. Uitstekend betaald zelfs. Maar toch, je stressniveau is hoog. Onmenselijk hoog. Dagelijks lees je in alle talen van de wereld hoe je eigenlijk te min bent voor Red Bull Racing. Dat Daniel Ricciardo in de coulissen staat te popelen om jouw stoeltje over te nemen. Hoe Helmut Marko de ene na de andere kritische opmerking over je functioneren maakt. Dat je mogelijk aan je laatste weken in de top van de Formule 1 bezig bent. Misschien überhaupt in de Formule 1.

Stel je voor, je bent die Sergio Perez.

Zijn start vanaf de vijfde plek in de Grand Prix van Mexico was uitstekend. Zijn mislukte inhaalpoging op Charles Leclerc in de eerste bocht was dat zeker niet. Veel te optimistisch dook Perez zondag in een gat dat er eigenlijk niet was. Wat volgde was een aanrijding met Leclerc. Amper een kilometer was er gereden, en voor de thuisheld Perez was de Grand Prix alweer voorbij. Een grotere deceptie was er nauwelijks denkbaar voor de man die al twee seizoenen onder een vergrootglas ligt.

Waarom nam Perez op het Autodromo Hermanos Rodriguez zoveel risico? Waarom die enorme haast? Perez moet toch ook hebben geweten dat hij Leclerc uiteindelijk met zijn RB19 zou passeren, zoveel snelheid had de Red Bull meer ten opzichte van de Ferrari. Als Perez meer geduld had gehad, was hij ongetwijfeld als tweede over de eindstreep gekomen, achter de ongenaakbare Max Verstappen.

Eenmaal gedoucht gaf Perez aan dat die do-or-die actie ook daadwerkelijk zo bedoeld was: ja, hij had een podium kunnen pakken. Maar op dat Mexicaanse podium had Perez al zo vaak gestaan, zei hij. Nu wilde Perez winnen. Alleen winnen, en slechts een overenthousiaste actie in de eerste bocht zou hem daarbij kunnen helpen.

Natuurlijk had Perez met een overwinning een hele natie trots gemaakt. Had hij bovendien aan Red Bull getoond wel degelijk goed genoeg te zijn voor het zitje naast Verstappen. Maar zijn beweegredenen om alle risico van de wereld te nemen hadden juist iets tragisch. Het was alsof Perez inmiddels beseft dat dit zijn allerlaatste kans was om de Grand Prix van Mexico te winnen. Dat er volgend seizoen geen nieuwe poging meer komt, omdat de Oostenrijkers hem aan de kant gaan schuiven. Geef hem dan eens ongelijk om zo’n wanhoopspoging uit te voeren.

Want wat zou jij gedaan hebben, als er eigenlijk geen toekomst meer voor je is bij Red Bull en mogelijk in de Formule 1? Wat zou jij gedaan hebben als je Sergio Perez was geweest?