Fernando Alonso

De opmars van Renault

De timing van Alonso’s terugkeer is in meerdere opzichten bijzonder. Niet alleen doet hij dit in het jaar dat bij 40 wordt, maar het is ook precies 20 jaar geleden dat hij zijn debuut maakte in de Formule 1. Na een titel in de Euro Open by Nissan (Gelinkt aan Renault) en een goed seizoen in de Formule 3000, mocht hij namelijk bij Minardi in 2001 aan de F1 proeven.

Hij liet in dat eerste seizoen af en toe goede snelheid zien, maar Flavio Briatore, zijn manager en teambaas van Renault vond het nog iets te vroeg om zijn protegé een racezitje te geven. In 2002 mocht de Spanjaard daarom als test- en reservecoureur aan de slag bij de Franse fabrikant. Pas toen Jenson Button voor 2003 naar BAR verhuisde, kreeg Alonso de kans om zijn talent echt aan de wereld te laten zien.

Dat eerste seizoen was meteen een groot succes. Met twee pole posities en een overwinning overtrof Alonso alle resultaten die het moderne fabrieksteam van Renault sinds hun Benetton-tijd met Schumacher behaald had. Renault had de stijgende lijn te pakken en Alonso was de ideale man om ze aan de hand te nemen.

Dit resulteerde uiteindelijk in het behalen van de wereldtitel in 2005 en 2006. Hierbij versloeg hij eerst Kimi Raikkonen en McLaren, die op de top van hun kunnen waren, en daarna ook Michael Schumacher en Ferrari in hun laatste poging om een achtste wereldtitel uit die samenwerking te slepen.

Teamwissels pakken verkeerd uit voor Alonso

Na zijn twee wereldtitels volgde een reeks beslissingen die hem mogelijk meerdere wereldtitels hebben gekost. Eerst stapte hij in 2007 over naar McLaren. Gezien de snelheid van de McLaren dat jaar, was dat een goede keuze, maar hij stuitte op Lewis Hamilton. Hamilton was de goudappel van teambaas Ron Dennis en in dat interne gevecht zou Alonso altijd het onderspit delven.

En dus keerde hij in 2008 terug bij Renault en Briatore. Hier kon hij wel het hele team naar zijn hand zetten en zo had hij het graag. Daar is geen beter voorbeeld van dan de Grand Prix van Singapore 2008. Nelson Piquet Jr., Alonso’s jonge teamgenoot, werd toen met klem gevraagd om bewust te crashen. Piquet gehoorzaamde en Alonso kon daardoor de race winnen.

Een behoorlijk wanhopige actie, maar het was inmiddels dan ook duidelijk dat Renault de magie van een paar jaar eerder kwijt was. Voor 2010 leek het dan ook een uitstekende keuze van Alonso om voor Ferrari te gaan rijden. Wat volgde waren vijf frustrerende jaren, waarbij hij in 2010 en 2012 bijna wereldkampioen werd, maar telkens net tekort kwam om Sebastian Vettel en Red Bull Racing te verslaan.

Toen het hybride-tijdperk in 2014 aanbrak had Ferrari de plank behoorlijk misgeslagen en de relatie tussen Alonso en het team was behoorlijk verzuurd geraakt. Dus koos hij in 2015 voor een avontuur met McLaren en nieuwe motorleverancier Honda. Dat project draaide voor alle partijen helaas uit op een drama en eind 2018 keerde Alonso de F1 de rug toe.

Alonso heeft jacht op ‘Triple Crown’ in 2021 even stopgezet

Alonso ging zich richten op het behalen van de ‘Triple Crown’ (het winnen van de GP van Monaco, de 24 uur van Le Mans en de Indianapolis 500) Hij was goed op weg, want in 2017 reed hij op Indy al aan kop en in 2018 won hij Le Mans. Voor 2020 trok ook de Dakar Rally zijn aandacht.

Het leek er dus even op dat Alonso de F1 definitief achter zich had gelaten, maar gedurende het seizoen 2020 werden de geruchten steeds sterker dat hij toch weer bij Renault zou instappen. Daniel Ricciardo had getekend voor McLaren en dus was er voor 2021 een plekje vrijgekomen bij het team uit Enstone. De geruchten bleken te kloppen en onder de vlag van Alpine hoopt hij nu oude tijden te laten herleven.