De Honey Badger
Al sinds zijn jonge jaren maakt Daniel Ricciardo zijn bijnaam ‘The Honey badger’ waar. ‘Lief en zacht als je er naar kijkt, maar als je zijn territorium binnendringt, kan je het op een rennen zetten’. Vanaf zijn periode in de Formule Renault begint Ricciardo zichzelf op de kaart te zetten. In 2007 weet alleen Valtteri Bottas hem af te troeven in het Formule Renault-kampioenschap.
Een jaar later maakt hij al de overstap naar de Formule 3. Ricciardo schrijft de Britse Formule 3-titel in 2009 op zijn naam en mag dat seizoen ook al plaatsnemen in de Red Bull F1-bolide van dat seizoen, zij het slechts gedurende een test voor jonge coureurs.
In die paar dagen in Jerez weet de Honey Badger alle concurrenten ver achter zich te laten, waarna hij wordt aangenomen als test- en reservecoureur van Toro Rosso (en Red Bull Racing) voor het seizoen van 2010. Een taak die de Australiër dat jaar samen met Nieuw-Zeelander Brendon Hartley op zich zou nemen, hoewel laatstgenoemde later dat seizoen uit het programma van Red Bull wordt gezet.
Aankomst in de koningsklasse
Als enige overgebleven testcoureur van Toro Rosso krijgt Ricciardo al de nodige kansen om zich te bewijzen. Elke keer dat hij plaatsneemt achter het stuur van de Toro Rosso-bolide weet hij een betere tijd neer te zetten dan de meer ervaren coureurs van het team. Op aandringen van Red Bull blijven die resultaten niet onbeloond: Ricciardo krijgt een racestoeltje bij HRT in het Formule 1-seizoen van 2011, zij het voor slechts een paar races.
Het opdoen van die ervaring blijkt cruciaal, aangezien hij een jaar later plaatsneemt in de Toro Rosso-bolide. Na alle opties te hebben afgewogen, besluit Helmut Marko te kiezen voor de jonge Ricciardo naast Jean-Eric Vergne. In de openingsrace van dat seizoen (tevens de thuisrace van Ricciardo) scoort de Honey Badger zijn eerste kampioenschapspunten. Met meerdere puntenfinishes in zijn debuutjaar, weet Ricciardo zich verzekerd van nog een jaar in de Formule 1.
Opmars naar de top
Met het vertrek van Mark Webber bij Red Bull Racing aan het einde van 2013, was het aan Vergne en Ricciardo om te laten zien wie de beste kandidaat was om het plekje naast Sebastian Vettel in te nemen. Ricciardo haalde het onderste uit de kan en mocht doorstromen, terwijl Vergne vanaf dat moment in een negatieve spiraal raakte.
In 2014 stond Ricciardo voor de eerste keer op de hoogste trede van het podium, toen de Australiër in Canada geen steken liet vallen. Later dat seizoen pakte hij ook de winst in Hongarije en wist daardoor zijn teammaat (en viervoudig wereldkampioen) Sebastian Vettel in zijn schaduw te zetten. Aan het einde van het seizoen vertrok Vettel naar Ferrari en kwam Red Bull-junior Daniil Kvyat naast Ricciardo te zitten.
De RB11 moest in 2015 niet alleen Ferrari en Mercedes voor zich dulden, ook Williams scoorde vaak beter dan het Oostenrijkse team. De krachtbron van Renault kreeg aan de lopende band de schuld, terwijl ook de niet al te best scorende Daniil Kvyat op zijn donder kreeg. Toch bleef het duo Ricciardo-Kvyat intact voor het begin van 2016, zij het slechts voor een paar races.
Uitgedaagd door Max Verstappen
Na vier races in 2016 was de kogel door de kerk: Daniil Kvyat werd vervangen door Toro Rosso-coureur Max Verstappen en de Nederlander zou in Barcelona al plaatsnemen in de RB12. Een race die het dan 18-jarige toptalent meteen zou winnen, waardoor Daniel Ricciardo weer moest vechten om zijn talent te laten zien.
Sebastian Vettel werd redelijk eenvoudig aan de kant gezet, net als Kvyat. Verstappen bleek uit ander hout gesneden en wist in zijn eerste seizoen uitermate dicht bij zijn teamgenoot te komen. Het verschil was slechts 52 punten aan het einde van het seizoen, ondanks het feit dat Verstappen vier races voor Toro Rosso reed.
In 2017 gaat het gelijk op tussen Ricciardo en Verstappen, maar blijkt de RB13 allesbehalve betrouwbaar te zijn. In de eerste seizoenshelft is het Verstappen die aan de lopende band DNF’s achter zijn naam krijgt, na de zomerstop komt de pechvogel op de schouder van Ricciardo te zitten. Ondanks alle ellende weet Ricciardo in Baku nog te winnen en staat hij in totaal nog eens acht keer op het podium.
Ricciardo vertrekt naar Renault
Daar komt in 2018 een einde aan. Ondanks een goede start van het seizoen, slaat het noodlot voor Ricciardo bizar snel toe. Acht keer weet de Australiër de finish niet te halen, waarvan slechts een enkele keer door een crash die misschien voorkomen had kunnen worden. Als Red Bull gedurende het seizoen ook nog bekendmaakt dat het vanaf 2019 overstapt op Honda-motoren, begint Ricciardo te twijfelen over zijn toekomst.
Max Verstappen heeft het beste toekomstperspectief binnen het team en de motor van Honda is op dat moment nog niet heel betrouwbaar (of krachtig). Aan het begin van de zomerstop komt de meervoudig Grand Prix-winnaar met een klapper van een beslissing: ‘Ik stap in 2019 over naar Renault.’
Het blijkt geen meesterzet. Althans, nog niet in 2019. Renault begint nog redelijk positief als ‘best of the rest’, maar al snel blijken de grote praatjes van Renault niet waar. Zelfs klantenteam McLaren is beter en Ricciardo lijkt voor het verkeerde team te hebben gekozen.
Na een vijfde plaats bij de constructeurs in 2019 lijkt 2020 niet veel beter te beginnen voor Ricciardo. Teamgenoot Nico Hulkenberg is bovendien vervangen door Esteban Ocon en de man uit Perth moet de kastanjes grotendeels in zijn eentje uit het vuur halen. In de tweede helft van het seizoen lukt dat steeds vaker en wordt hij beloond met twee podiumplaatsen.
Overschaduwd door Norris bij McLaren
Die podiumplaatsen doen hem goed en hij wordt keurig vijfde in de strijd om de wereldtitel. De beslissing om in 2021 voor McLaren te rijden is dan echter al lang al genomen, en Ricciardo gaat de jonge Lando Norris vergezellen bij het team uit Woking. Tevens stapt McLaren over op Mercedes-motoren, dus dat belooft wat voor het seizoen van 2021.
De nieuwe start bij McLaren verloopt voor Ricciardo moeizamer dan verwacht en hij wordt overschaduwd door zijn jongere teamgenoot Norris. Toch is het de Australiër die de Grand Prix van Italië op zijn naam schrijft door maximaal te profiteren van de crash tussen Lewis Hamilton en Max Verstappen. Het zou echter bij dat hoogtepunt blijven.
Daniel Ricciardo in 2023
Ook de nieuwe Formule 1-auto’s van 2022 blijken aanvankelijk niet de oplossing voor Ricciardo. Hij blijft worstelen met zijn McLaren en het team besluit halverwege het seizoen om de Australiër na dat jaar aan de kant te zetten, ondanks zijn doorlopende contract. De afkoopsom heeft de Britse renstal graag over om de weg vrij te maken voor het jonge talent Oscar Piastri, die in 2023 zijn debuut maakt.
Zonder vast F1-zitje in 2023 richt Ricciardo zich op een terugkeer op de grid in 2024. Zijn beste kans om dat te bereiken ziet hij in een terugkeer naar Red Bull Racing, zij het als derde coureur. Toch komt zijn terugkeer op de grid eerder dan verwacht: na slechts tien races heeft Helmut Marko besloten dat Nyck de Vries niet de juiste keuze is voor AlphaTauri. De Nederlander moet plaatsmaken voor Ricciardo, die hoopt via het zusterteam uiteindelijk terug te kunnen keren naar zijn oude plek bij Red Bull Racing, naast Max Verstappen.
