Daniel Ricciardo

De Honey Badger

Al sinds zijn jonge jaren maakt Daniel Ricciardo zijn bijnaam ‘The Honey Badger’ waar. ‘Lief en zacht als je er naar kijkt, maar als je zijn territorium binnendringt, kan je het op een rennen zetten’. Vanaf de periode in de Formula Renault, begint Ricciardo zichzelf op de kaart te zetten. In 2007 weet alleen huidige concurrent Valtteri Bottas hem af te troeven in het Formule Renault-kampioenschap.  

Één jaar later maakt hij al de overstap naar de Formule 3. Ricciardo schrijft de Britse Formule 3-titel in 2009 op zijn naam en mag dat seizoen ook al plaatsnemen in de Red Bull F1-bolide van dat seizoen, zij het slechts gedurende een test voor jonge coureurs.

In die paar dagen in Jerez weet de Honey Badger alle concurrenten ver achter zich te laten en zou aan worden genomen als test- en reservecoureur van Toro Rosso (en Red Bull) voor het seizoen 2010. Een taak die de Australiër dat jaar samen met Nieuw-Zeelander Brendon Hartley op zich zou nemen, hoewel de Kiwi later dat seizoen uit het programma van Red Bull wordt gezet.

Aankomst in de koningsklasse

Als enige overgebleven test-coureur van Toro Rosso krijgt Ricciardo al de nodige momenten om zich te bewijzen. Elke keer dat hij plaatsneemt achter het stuur van de Toro Rosso, weet hij een betere tijd neer te zetten dan de meer ervaren coureurs van het team. Op aandringen van Red Bull bleven die resultaten niet onbeloond: Ricciardo krijgt een racestoeltje bij HRT in het Formule 1-seizoen 2011, zij het voor slechts een paar races.

Het opdoen van die ervaring blijkt cruciaal, aangezien hij een jaar later plaatsneemt in de Toro Rosso. Na alle opties te hebben afgewogen, besluit Helmut Marko te kiezen voor de jonge Ricciardo naast Jean-Eric Vergne. In de openingsrace van dat seizoen (tevens de thuisrace van Ricciardo) scoort de Honey Badger zijn eerste kampioenschapspunten. Met meerdere puntenfinishes in zijn debuutjaar, weet Ricciardo zich verzekerd van nog een jaar in de Formule 1.

Opmars naar de top

Met het vertrek van Mark Webber bij Red Bull Racing aan het einde van 2013, was het aan Vergne en Ricciardo om te laten zien wie de beste kandidaat was om het plekje naast Sebastian Vettel in te nemen. Ricciardo haalde het onderste uit de kan en mocht doorstromen, terwijl Vergne vanaf dat moment in een negatieve spiraal raakte.

In 2014 stond Ricciardo voor de eerste keer op de hoogste trede van het podium, toen de Australiër in Canada geen steken liet vallen. Later dat seizoen pakte hij ook de winst in Hongarije en wist daardoor zijn teammaat (en viervoudig wereldkampioen) Sebastian Vettel in zijn schaduw te zetten. Aan het einde van het seizoen vertrok Vettel naar Ferrari en kwam Red Bull-junior Daniil Kvyat naast Ricciardo te zitten.

Een rijdersduo dat maar kort te zien zou zijn. De RB11 moest in 2015 niet alleen Ferrari en Mercedes voor zich duiden, ook Williams scoorde vaak beter dan het Oostenrijkse team. De krachtbron van Renault kreeg aan de lopende band de schuld, terwijl ook de niet al te best scorende Daniil Kvyat op zijn donder kreeg. Toch bleef het duo Ricciardo-Kvyat intact voor het begin van 2016, zij het slechts voor een paar races.

Uitgedaagd door Max Verstappen en vertrek

Na vier races in 2016  was de kogel door de kerk: Daniil Kvyat werd vervangen door Toro Rosso-coureur Max Verstappen en de Nederlander zou in Barcelona al plaatsnemen in de RB12. Een race die het 18-jarige toptalent meteen zou winnen, waardoor Daniel Ricciardo weer moest vechten om zijn talent te laten zien. 

Sebastian Vettel werd redelijk eenvoudig aan de kant gezet, net als Kvyat. Verstappen bleek uit ander hout gesneden en wist in zijn eerste seizoen uitermate dicht bij zijn teamgenoot te komen. Het verschil was slechts 52 punten aan het einde van het seizoen, ondanks dat Verstappen vier races voor Toro Rosso reed.

In 2017 gaat het gelijk op tussen Ricciardo en Verstappen, maar blijkt de RB13 totaal niet betrouwbaar te zijn. In de eerste seizoenshelft is het Verstappen die aan de lopende band DNF’s achter zijn naam krijgt, na de zomerstop komt de pechvogel op de schouder van Ricciardo te zitten. Ondanks alle ellende weet Ricciardo in Baku nog te winnen en staat hij in nog eens  acht keer op het podium. 

Daar komt in 2018 een einde aan. Ondanks een goede start van het seizoen, slaat het noodlot voor Ricciardo bizar snel toe. Acht keer weet de Aussie de finish niet te halen, slechts een enkele keer door een crash die misschien voorkomen had kunnen worden. Als Red Bull gedurende het seizoen ook nog bekendmaakt dat het vanaf 2019 overstapt op Honda-motoren, begint Ricciardo te twijfelen over zijn toekomst. 

Max Verstappen heeft het beste toekomstperspectief binnen het team en de motor van Honda is op dat moment nog niet heel betrouwbaar (of krachtig). Aan het begin van de zomerstop komt de meervoudig Grand Prix-winnaar met een klapper van een beslissing: ‘Ik stap in 2019 over naar Renault.’

Het blijkt geen meesterzet. Althans, nog niet in 2019. Renault begint nog redelijk positief als ‘best of the rest’, maar al snel blijken de grote praatjes van Renault niet waar. Zelfs klantenteam McLaren is beter en Ricciardo lijkt voor het verkeerde team te hebben gekozen.

Na een vijfde plaats bij de constructeurs in 2019 lijkt 2020 niet veel beter te beginnen voor Ricciardo. Teamgenoot Nico Hülkenberg is bovendien vervangen door Esteban Ocon en de man uit Perth moet de kastanjes grotendeels in zijn eentje uit het vuur halen. In de tweede helft van het seizoen lukt dat steeds vaker en wordt hij beloond met twee podiumplaatsen. 

Daniel Ricciardo in 2021

Die podiumplaatsen doen hem goed en hij wordt keurig vijfde in de strijd om de wereldtitel. De beslissing om in 2021 voor McLaren te rijden is dan echter al lang al genomen. Hoewel er dus een stijgende lijn zichtbaar was bij Renault, lijkt dat nog altijd een goede beslissing. 

McLaren eindigde in 2020 namelijk opnieuw voor Renault in het constructeurskampioenschap en dat team krijgt in 2021 de beschikking over de krachtige en betrouwbare Mercedes-motor. Ricciardo wordt bij McLaren de teamgenoot van Lando Norris, waardoor zij verreweg het vrolijkste rijdersduo in de F1 zijn.