Jacques Villeneuve
Column
Jacques Villeneuve en het wereldtoneel voor vergane glorie
‘Waarom geven jullie die man een podium?’ Een veel gestelde vraag bij nieuwsberichten over Jacques Villeneuve. Om die zaken op te helderen volgt nu een opiniërend stuk. Want wie is toch die uitgesproken Canadees die zo vaak de koppen haalt? En waarom reageert men zo uitgebreid op zo’n directe en standvastige mening?
Je ontkomt er niet aan… eens om de zoveel tijd vraagt een bepaalde journalist iets aan Villeneuve en schrijft daar vervolgens een pittig verhaal over… hoppa! Een vreugdevuur van haat met passie wakkert aan in de comments met angstwekkende snelheid. Max Verstappen, veelal vanwege zijn zéér jonge debuut (17 jaar), moet het jaren steevast ontgelden in de tirades van Jacques, de F1-reporter. Maar waarom toch? En in hoeverre klopt dat eigenlijk? Het venijn zit hem in de staart…
In de voetsporen van een legende
Jacques, de 47-jarige zoon van de geliefde F1-coureur Gilles Villeneuve, die op 8 mei 1982 op Zolder verongelukte, heeft enig recht van spreken. De wereldkampioen van 1997 trok namelijk (al) in zijn tweede F1-seizoen bij Williams aan het langste eind. Zijn voornaamste tegenstander Michael Schumacher moest het toen ontgelden. Het kampioenschapsbepalende gevecht kan gerust in het rijtje van bijzondere sportmomenten uit 1997… Ook won Villeneuve de Indy 500 in 1995, evenals de Indy Car World series. Die overstap naar het destijds ijzersterke Williams kwam dus niet zomaar uit te lucht vallen.
Menselijk
Nee, Jacques is nooit een politiek correct lieverdje geweest. Ten tijde van zijn F1-entree (en erna), stond hij bekend om zijn geblondeerde coupe en pittige uitspraken. Dat is nog steeds grotendeels waar én men luistert - de commentator van Sky Italia geniet hij van een immens podium. Geval: ‘je hoeft er alleen een kwartje in te gooien…’ Dhr. Villeneuve weet niet beter… Een nare gast? Wellicht, maar zo is hij gewoon. Ongegeneerd en direct. Wellicht gaat het toch nog iets dieper? Misschien kan dit product van de kostschool het niet verkroppen wanneer een piepjong iemand linea recta de F1 kan binnenlopen. Hijzelf kwam op die leeftijd (noodgedwongen) pas net om de hoek kijken. Begeleiding van zijn vader? Schei uit, zulk oud zeer helpt evengoed niet, maar kan je hem dat echt kwalijk nemen?
Bovenste regionen
Al is een bepaalde nuance wel nodig: Jacques’ kritiek op Max werd toen onnodig snel persoonlijk: “Toen ik instapte was rijden fysiek ontzettend veeleisend, dat zie je tegenwoordig niet en dat vind ik nogal jammer”, blikte de Canadees terug bij ‘Beyond the Grid’. Het kwaad is destijds al geschied. De media ging er volledig in mee en de echo’s ervan, a.k.a. de reacties op de wederkerende monologen van Jacques’ grote bek, stuwen soortgelijke berichten nog steeds naar de bovenste regionen van kijkcijfers.
Vergane discussie
Moeten wij ons verbroederen in de haat voor die man of dit allemaal zien voor wat het is? Een voormalige kampioen - die via dat podium - zichzelf probeert terug te klauwen naar dagen van vergane glorie. En ook al schaaft men gretig aan zijn woorden voor een sappig verhaal: Jacques is het nodige kwaad. Waarom? Als je bereid bent om tussen de regels door te lezen, dan is er ook een kern van waarheid. Op zijn minst een aanleiding tot een volwassen discussie. Daarnaast; coureurs hebben over elkaar toch echt iets meer recht van spreken.
Smiechtkop
Lang niet alles wat via zijn stembanden uit de bovenkamer komt rollen is uitgespuwde gal, maar die verhalen – zeker met de Italiaanse media als broedgrond – krijgen al snel een bepaalde nadruk. Waarom? Dat scoort nou eenmaal beter. Die vent doet dus (gek genoeg) gewoon zijn werk. Een autoriteit? Min of meer. Gewoon maar een mens, met een mening? Zeker. Je onzekerheden (over Max Verstappen) in reactie op zulk gespui projecteren is géén vereiste. Jacques – ondanks zijn soms zo opgeblazen smiechtkop en de azijnzure woorden – blijft een Villeneuve en een kampioen. Hij verdient daardoor gewoon een podium.
