Deze vijf dingen vielen op tijdens de Grand Prix van China

Een veelbelovende kwalificatie werd niet omgezet in een zinderende race in Sjanghai. Toch was er een aantal thema’s die een nabespreking verdient. Dit zijn de dingen die het meeste opvielen.

Wéér moest men het vooral hebben van het middenveld qua actie, al was die in vergelijking met Bahrein toch echt minder. Zijn we verwend geworden door zulke pareltjes of is deze laatste race een herinnering aan hoe doodsaai deze sport soms kan zijn? De vijf eerste startrijen waren toegedicht aan vijf dezelfde teams die ook nog eens met beide coureurs zij aan zij startten. De daarna volgende ‘uitdijing’ in paren was wellicht gunstig voor de bandentemperaturen, maar wat een saaie vertoning zeg… Je verwacht natuurlijk véél meer van de duizendste race, dus de ontnuchtering bij de zondagochtendkoffie was des te groter. Daarentegen, Bakoe staat voor de deur. Onvoorspelbaarheid graag!

De magie ontbrak al in vele opzichten gedurende deze duizendste race en het camerawerk hielp niet echt mee. Toch geen grove fouten? Nou, elke redelijk grote is er één teveel. Klungelig inzoomen op het rechte stuk en bijsturen… Minstens een keer of drie, terwijl je na de eerste poging toch echt dacht… ‘waarom moet dit?’ Het kwartje leek niet te vallen bij de regie echter. Spijtig. Op dit niveau mag je toch niks minder dan wereldklasse verwachten. Jullie hadden duizend keer om te oefenen ofzo? De keer dat er veel te laat overgeschakeld werd van camerastandpunt, terwijl de cameraman inzoomde op een stuk omheining, maakte de desillusie compleet.

Althans, verstoppertje spelen is er niet meer bij. Met drie erg verschillende circuits achter de rug, begin je een idee te krijgen wie dit jaar echt degelijk uit de startblokken is gekomen. Zo lijkt Renault weer een abonnement te nemen op best-of-the-rest praktijken. De pace is er, nou de consistentie nog. Wat nog meer? Nou, het middenveld zit toch echt nog erg dichtbij elkaar vooral. Ook Alfa Romeo lijkt over een auto met puntenpotentieel te beschikken, maar heeft tot dusver niet twee coureurs die dat optimaal weten te benutten. Hetzelfde geldt voor Racing Point in een mindere mate. Dat brengt ons overigens bij het volgende punt…

De directe vergelijking met een teamgenoot is de meest representatieve vergelijking die je kan maken. Hetzelfde materiaal, afstellingen terzijde, is immers een waarachtige referentie. In dat opzicht zijn sommige coureurs inmiddels aardig in de verlegenheid gebracht. Als je na drie races nog geen plusjes achter je naam hebt staan, terwijl je teamgenoot wél presteert en tegelijkertijd aanzien bij je afsnoept, dan moet je toch echt zorgen gaan maken. Daarentegen vertelt pech niet het hele verhaal natuurlijk, zoals bij Carlos Sainz en ook wel een beetje bij Romain Grosjean, maar een coureur als Antonio Giovinazzi moet toch echt aan de bak. De ongelukkige actie van Kvyat was eveneens verontrustend, op zulke momenten komt zijn 'torpedo reputatie' akelig dichtbij. Heeft hij het nog?

Ze brachten het zo oprecht én met een heel gezonde mate aan zelfreflectie is zo’n houding natuurlijk heel degelijk en wijs, maar Mercedes kan zichzelf na drie één-twee finishes toch echt geen underdog meer noemen. Ze houden het hoofd koel en werken keihard door. Heel knap is het, maar voor de (algemene) fans thuis moeten die klinkende resultaten toch enige kopzorgen bezorgen, wat betreft de rest van het seizoen. Zodra een achtervolger kansloos op afstand gehouden kan worden, dan betekent een gat van twintig seconden of zeven seconden aan het einde van de rit alsnog weinig tot niks. Laten we hopen dat Ferrari en Red Bull Racing dit jaar nog wel mee kunnen doen, want dit is pijnlijk.