Achtergrond: Is Gilles Villeneuve een vergeten grootheid?

Vorige week stonden wij stil bij het overlijden van de Braziliaanse legende Ayrton Senna. Vandaag herdenken wij een andere legendarische coureur die bij het grote publiek wellicht iets minder bekend is, maar zeker niet minder aandacht verdient: Gilles Villeneuve.

In 1976 maakte de Canadees Gilles Villeneuve zijn debuut voor het Britse team van McLaren. Daar presteerde hij zo goed, dat hij al na één race werd gecontracteerd door Ferrari. Met name de grote Enzo Ferrari had een zwak voor Villeneuve en zag hem als zijn zoon.

Nu, meer dan dertig jaar later, is zijn naam nog steeds heilig en staat het ook als symbool voor zijn ongekende kwaliteiten. Voor velen staat Villeneuve in het rijtje Senna, Jim Clark en Juan Manuel Fangio, de absolute grootheden van de Formule 1. De Canadees was ongelooflijk getalenteerd, de snelste coureur die de wereld ooit heeft gezien, maar tegelijkertijd ook enorm onbezonnen.

Een goed voorbeeld hiervan is de Grand Prix van Nederland in 1979. Gilles Villeneuve nam de leiding in de wedstrijd, maar kreeg vervolgens een lekke band. De Ferrari coureur reed met een gigantische snelheid terug naar de pits, terwijl hij zijn armen omhooghield om het publiek te trakteren.

Dat Villeneuve over ongekende snelheid beschikte, bewees hij tijdens de zeiknatte vrije training van de Amerikaanse Grand Prix van 1979. Destijds dacht Jody Scheckter, teamgenoot van Villeneuve, dat hij absoluut de snelste was. Echter, toen de Zuid-Afrikaan terugkwam bij zijn team kreeg hij te horen dat Villeneuve bijna tien seconden per rondje sneller was.

Een ander prachtig voorbeeld is de Grand Prix van Monaco van 1980. Tegen het einde van de race begon het flink te regenen, waarna iedereen de pits in dook de pit om regenbanden te monteren. Villeneuve zag daar alleen het nut niet van in en was op zijn slicks meer dan vijf seconden per ronden sneller dan wie dan ook.

De lijst met hoogtepunten is oneindig, maar zijn twee overwinningen in Monaco en Spanje van 1981 moeten zeker genoemd worden. In deze races liet de Canadees zien dat hij beschikking had over buitenaardse controle en tevens een geweldig gevoel had voor zijn bolide.

In 1981 had Ferrari de meest krachtige motor van het veld, maar op het gebied van chassis hadden de Italianen er destijds nog geen kaas van gegeten. Villeneuve vergeleek zijn bolide met een ‘grote rode Cadillac’, die hij met veel pijn en moeite door de bochten moest manoeuvreren. De Grand Prix van Monaco leek voor Ferrari dus een onmogelijke opdracht.

Het team kon niet geloven dat Villeneuve tijdens de kwalificatie de tweede tijd had genoteerd. Didier Pieroni, de teamgenoot van Gilles uit 1981, was een van snelste coureur uit die periode en kwalificeerde zich als zestiende. Toch was hij meer dan tweeënhalf seconden trager dan de Canadees.

In de race kon Villeneuve goed meekomen met de topteams Williams en Brabham. Nelson Piquet bezweek onder de druk van de Canadees en crashte vervolgens. Alan Jones nam de leiding over in zijn Williams. Echter, op een stuk waar niemand het zag aankomen passeerde Villeneuve de Australiër, waarna hij de Grand Prix van Monaco vervolgens ook wist te winnen.

Een aantal weken later maakte Villeneuve een gigantische indruk op het Spaanse circuit van Jarama. Op voorhand mocht Ferrari blij zijn als een van hun coureurs binnen de top tien kon finishen. Echter, Gilles Villeneuve had een heel ander plan. Meer dan vijftig ronden hield de Canadees vier coureurs achter zich die duidelijk sneller waren. Villeneuve maakte geen enkele fout en boekte een fenomenale zege voor Ferrari. Gordon Murray, ontwerper van Braham, bekeek de race vanaf de zijlijn en riep gelijk: “Dit is de beste race van een coureur die ik ook heb gezien”

Tegenover een groot interview aan BBC kwamen een aantal oud-coureurs aan het woord. Zij vertelde onder andere het volgende:
“De snelste coureur die de wereld ooit heeft gezien”, aldus Jody Scheckter

Alain Prost: “De laatste grote coureur, de rest ziet eruit als een groep amateurs in vergelijking met hem.”

“Niemand kan wonderen verrichten. Maar als ik naar Gilles Villeneuve kijk, dan begon ik toch enorm twijfelen”, vertelde Jacques Lafitte over de legendarische Canadees.

In 1982 had Ferrari een goede bolide ontwikkeld en het team leek in staat te zijn om wereldkampioen te worden. Na afloop van de Grand Prix van San Marino begonnen er alleen scheurtjes te ontstaan in de relatie tussen Gilles Villeneuve en zijn teamgenoot Didier Pieroni.

Voorafgaand aan de race werd er afgesproken dat wanneer het team de wedstrijd zou leiden, geen van beide coureurs elkaar mochten inhalen. De geboren Canadees lag aan kop en zag zijn teamgenoot hem passeren. Hij dacht dat Pieroni met hem aan het dollen was en dat de Fransman zijn positie aan het einde wel zou teruggeven. Pieroni had lak aan de teamorders van Ferrari en won vervolgens de wedstrijd. Achteraf verklaarde Villeneuve nooit meer met zijn teamgenoot te praten, dat werd helaas ook een feit.

Twee weken later arriveerde het Formule 1 circus op het Belgische circuit van Zolder. Gilles Villeneuve was getergd om de pole-postion te veroveren en Didier Pieroni te declasseren. In zijn snelle ronden zag de Canadees de March bolide van Jochem Mass over het hoofd en knalde frontaal op de achterkant van de Duitser. Door de impact van het ongeluk werd Villeneuve uit zijn bolide geslingerd en belande in de hekken van het Belgische circuit. De razendsnelle Canadees overleed tragisch genoeg aan de gevolgen van een gebroken nek.

Voor veel Formule 1 fans staat Gilles Villeneuve altijd in hun harten geschreven. Met name in Italië wordt de toenmalig Ferrari coureur op handen gedragen en heeft een onaantastbare status!