Wel racen, geen racecarrière
Racen moet in je bloed zitten, dat is een uitspraak die je geregeld hoort als het gaat over wat er voor nodig is om het ver te schoppen in de autosportwereld. Christian Horner voldoet zeker aan die eis, maar kwam er al relatief snel achter dat een loopbaan als coureur niet aan hem was besteed. Via het karten (waar hij naar eigen zeggen werd verslagen door een zekere Sophie Kumpen, de moeder van Max Verstappen) stroomde de Brit door naar het Formule Renault-kampioenschap.
In 1993 stapte Horner in bij het Britse Formule 3-kampioenschap en reed na een paar jaar ook in de Britse Formule 2, alvorens de overstap naar zijn eigen Formule 3000-team Arden te maken in 1997. Een jaar waarin de fundering zou worden gelegd voor de toekomst na een vreemde, maar uitermate belangrijke ontmoeting met een zekere Helmut Marko.
Van coureur naar teammanager
Twee seizoenen in de Formule 3000 later en Horner vond het welletjes geweest: de Brit ging over tot het managen van het team in plaats van zelf achter het stuur plaatsnemen. Successen werden vanaf 2000 direct behaald met Horner als manager, maar de link met Red Bull Racing zou pas in 2004 sterker worden.
Vitantonio Liuzzi reed samen met Robert Doornbos voor Arden, met eerstgenoemde daar geplaatst door Helmut Marko als onderdeel van het juniorenprogramma van Red Bull Racing. De Italiaan domineerde het seizoen, maar kreeg een jaar later toch slechts een kleinere rol in de Formule 1. Wel bij Red Bull, dat eindelijk de overstap had gemaakt naar de F1 door Jaguar te kopen.
Christian Horner, die in eerste instantie een poging waagde Jordan over te kopen om op die manier op de F1-grid te staan, werd door Helmut Marko aangesteld als teambaas van de kersverse renstal. De jongste teambaas ooit, bij een team waar lol hebben bij de dagelijkse taken lijkt te horen. Red Bull Racing wordt dan ook in eerste instantie niet serieus genomen (‘Het is slechts een energiedrankjesfabrikant’), maar binnen een paar jaar zou dat niet langer het geval zijn.
Teleurstelling gevolgd door succesjaren met Sebastian Vettel
In het eerste jaar weet Horner met zijn team al veel beter te presteren dan Jaguar in het jaar daarvoor, maar de Brit weet ook dat er meer voor nodig is om écht richting de top te gaan. Adrian Newey wordt aangesteld als ontwerper (Horner krijgt een deel van de credit, een ander deel gaat naar Helmut Marko die hem bij McLaren wist weg te plukken) en in 2006 staan de Bulls op het podium in Monaco.
De achilleshiel van de Bulls is altijd de motorfabrikant geweest, zo lijkt het. In 2007 worden de klantenmotoren van Ferrari ingewisseld voor krachtbronnen van Renault, die ook dan al aan de lopende band de geest geven. Geen podia en dus ook geen sprong in het zwembad in Monaco voor Horner. Maar vanaf 2009 komt daar door een jonge Duitser snel verandering in.
In 2008 heeft Sebastian Vettel zich al keer op keer bewezen richting de top van Red Bull, ook door het pakken van P1 tijdens de GP van Italië. Eén jaar later mag de Heppenheimer in de RB5 stappen naast Mark Webber, die vanaf dat moment de tweede viool lijkt te spelen. Seb grijpt nipt naast de titel, maar vanaf 2010 is het vier keer op rij raak voor de Duitser. Christian Horner, net 36 geworden, is de jongste teambaas ooit in de geschiedenis van de Formule 1 die een titel in de koningsklasse mag vieren.
Worsteling met Renault en komst Max Verstappen
Samen met Helmut Marko viert Horner de titels uitbundig, maar na vier jaar houdt het abrupt op: de motoren veranderen drastisch en Renault worstelt vanaf het begin met de complexere hybride V6-krachtbronnen. Sebastian Vettel vertrekt naar Ferrari, waardoor Horner zich achter zijn oren moet krabben.
Daniil Kvyat wordt naast Daniel Ricciardo gezet (de Aussie hield zich sterk naast Sebastian Vettel in 2014), maar de Rus moet na drie races in het 2016-seizoen plaatsmaken voor de ‘nieuwe Vettel’. Zijn naam: Max Verstappen. Wederom is het een gok die Horner en Marko wagen, maar de Nederlander heeft in de lagere klassen voldoende laten zien om hen te overtuigen. De eerste GP in de overall van de Bulls wordt gewonnen (in Spanje kegelen Hamilton en Rosberg elkaar van de baan) en Horner bewijst wederom dat het nemen van lastige beslissingen hem prima afgaat.
Een paar jaar later volgt een andere impactvolle verandering, namelijk het aan de kant zetten van Renault en het in zee gaan met Honda. Een gigantische gok, maar eentje die zich direct uitbetaalt in 2019 als de Bulls drie Grands Prix winnen. Niet alleen maakt dat Horner de langstzittende teambaas in de huidige Formule 1, de Brit heeft ondertussen ook een behoorlijke staat van dienst als het gaat om het nemen van moeilijke, maar juiste beslissingen.
Eind 2020 kondigde de Japanse fabrikant alweer aan na 2021 te vertrekken uit de sport, maar daar zou het later op terugkomen. Daarnaast koos Red Bull ervoor om Sergio Perez te contracteren, juist toen een gedwongen vertrek uit F1 dreigde voor de Mexicaan nadat Racing Point besloot om Sebastian Vettel aan te trekken.
Wereldtitels met Verstappen
In aanloop naar het F1-seizoen van 2021 zette Red Bull Racing een enorme stap. Hoe groot die stap was zou blijken in het eerste Grand Prix-weekend van het jaar in Bahrein: waar Lewis Hamilton normaliter met gemak wegreed in zijn Mercedes, zagen we een ware strijd ontstaan tussen Verstappen en de zevenvoudig wereldkampioen. De eerste race van het jaar zette de toon voor een zinderende titelstrijd.
Die strijd kwam tot een net zo zinderende ontknoping: pas in de allerlaatste ronde van de slotrace in Abu Dhabi werd de titel beslist en het was Verstappen die als eerste over de eindstreep kwam. Dit gebeurde onder luid protest van Mercedes, dat het niet eens was met de gang van zaken die wedstrijdleider Michael Masi koos na de late safety car. De FIA had echter geen boodschap aan de bezwaren en Verstappen werd uitgeroepen tot de wereldkampioen van 2021.
Eindelijk weer de constructeurstitel
Wel moest Red Bull de constructeurstitel in 2021 aan de Duitse renstal laten. Het doel voor 2022 was dan ook duidelijk: beide wereldtitels winnen. Daar is het team op zeer overtuigende wijze in geslaagd. Aanvankelijk werd meteen duidelijk dat de RB18 van Adrian Newey zeer competitief was, maar de wagen werd bij de start van het seizoen geplaagd door problemen.
Vanaf Imola, waar Red Bull met een omvangrijk updatepakket kwam, ging het vervolgens alleen nog maar bergopwaarts. De achterstand op Charles Leclerc en Ferrari ging langzaam maar zeker in rook op en in de tweede seizoenshelft was Red Bull de dominante factor. Verstappen stelde zijn tweede titel veilig met nog vier races te gaan en brak daarmee een record, net als met zijn vijftien overwinningen. Bij het eerstvolgende weekend was ook die felbegeerde constructeurstitel binnen. Red Bull won zeventien races in totaal.
Extra uitdaging in 2023
Red Bull zit momenteel op rozen, maar staat in 2023 voor een grote uitdaging. Niet alleen zullen Ferrari en Mercedes het team het vuur aan de schenen leggen, de Oostenrijkse renstal moet het tevens zien te redden met aanzienlijk minder windtunneltijd dan voorheen. Door het winnen van de constructeurstitel zou die tijd sowieso al beperkt worden, maar de FIA legde het team daarnaast een straf op wegens het overschrijden van het budgetplafond. Gaat het team er onder leiding van Christian Horner in slagen om beide F1-titels te prolongeren?
